De belangrijkste bron voor het internationale belastingrecht in Nederland zijn de door Nederland met andere landen afgesloten “overeenkomsten tot het vermijden van dubbele belasting en het voorkomen van het ontgaan van belasting met betrekking tot belastingen naar inkomen”, in de praktijk eenvoudshalve meestal aangeduid als “belastingverdragen”.
Deze belastingverdragen zien alleen op de bilaterale verdragen waarin twee landen afspraken hebben gemaakt over de belastingheffing over het inkomen op nationale niveau, dus alleen directe belastingen en typisch niet indirect belastingen, zoals de BTW of overdrachtsbelasting en geen lokale belastingen op gemeentelijk of provinciaal niveau. Ook buiten de reikwijdte van deze belastingverdragen vallen de successiebelastingen (ter zake van erven en schenken) en de heffing van sociale zekerheidspremies, waarvoor weer andere bilaterale of multilaterale regelingen van toepassing kunnen zijn.
Nederland heeft een zeer uitgebreid netwerk van belastingverdragen, met meer dan 90 landen. Deze verdragen bevatten de afspraken tussen de landen onderling over de verdeling van heffingsbevoegdheid over inkomsten en vermogen die hun inwoners genieten uit het andere land, de methode ter voorkoming van dubbele belastingheffing (meestal vrijstelling of credit) en bepaalde andere zaken die de directe belastingheffing van hun inwoners in relatie tot het andere land aangaan.
In onze publicatie Belastingverdragen kunt u uitgebreide informatie vinden over de betekenis en werking van de Nederlandse belastingverdragen, en in onze Database Nederlandse Belastingverdragen kunt u per land bepaalde kerngegevens opzoeken over een door Nederland afgesloten belastingverdrag, zoals
Uiteraard kunt u met vragen over andere aspecten van een bepaald belastingverdrag ook altijd bij ons terecht.